زیاد از حد به خودت سخت نگیر؛ برخی اوقات باید امتحان کنی. به دلِ، آنچه به دلت افتاده بزنی تا ببینی نتیجه کار چه خواهد شد. گاهی تمام مسیر پیش رو به خوبی پیدا نیست، باید قدم به قدم آن را طی کنی تا به مقصد برسی. هوای جاده زندگی نیز گاهی مه آلود می شود و تو باید آرام آرام پیش بروی تا به مقصد برسی. اگر بیش از حد به خودت سخت بگیری، کار از آنچه که فکرش را می کنی سخت تر می شود. می دانی اصلی که در مسابقات ورزشی، تیمی را برنده و بازنده می کند چیست؟ هدف، تجربه، تاکتیک. هدف که داشته باشی، تجربه ای که در گذشته کسب کرده ای و تاکتیکی که رقیب پیش رویت را سر در گم کند برنده خواهی شد. مگر زندگی جز یک بازی است؟ بازی که تو انتخاب شده ای که در آن شرکت کنی تا به فینال برسی، چون آنکه تو را انتخاب کرده به توانایی هایی که به تو داده باور داشته تا بهترین جام زندگیت را در دست بگیری و آن را با افتخار بالا ببری. می دانم می دانی این بازی بیهوده نیست، بلکه مهم ترین بازی است که باید هر روز عمر به آن توجه کنی و در آن حضوری فعال داشته باشی، چرا که تو بازیکن نیمکت ذخیره نیستی، تو در قلب بازی هستی و حضوری فعال داری، چون بهترینی.
پس به خودت زیاد سخت نگیر، هدفت را که مشخص کردی، تاکتیک خوبی بچین، از تجربه های گذشته استفاده کن، به پیش برو و امتحان کن. برای تو بن بستی وجود ندارد چون تو خوب می دانی، می توانی به پیش بروی؛ ممکن است چند بار اشتباه کنی اما در نهایت استمرار تو ضامن موفقیتت می شود.
راستی چه انسان موفقی در جهان ادعا کرده امتحان نکرده است؟!. همه امتحان کرده اند، چون برخی اوقات دیگر کاری جز امتحان کردن وجود ندارد. جالب است در این امتحان کردن ها، در این مسیرهای مه آلود قفل های به ظاهر بی کلید باز شده اند.
پس یادت بماند: تو تصمیم خودت را گرفته ای که در بازی زندگی برنده شوی، پس همچنان امتحان کن….
۱۳۹۶/۲/۱
منبع:
مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا