برخیز که می رود زمستان/ سعدی

زمستان زیبا را دریاب

فصل آرامش بخشی است

برخی درختان و گیاهان در خواب هستند و منتظر بهار

آسمان ابری می شود، می بارد تا به آنها^{*درختان و گیاهان*} دلگرمی دهد برای بهار و تابستان

برف سفید هم گاهی خودش را نشان می دهد، رو سفید می کند طبیعت را

چه خوب که فصل ها هوای طبیعت را دارند

برای رشد، برای دوری از یکنواختی، بهار، تابستان، پاییز و زمستان لازمند

هر یک از ما نیز به این چهار فصل نیازمندیم تا در حال و هوایشان قرار گیریم، نیازمندی های ما تنها در روزنامه، موبایل، تلویزیون و اینترنت یافت نمی شوند، بخشی از نیازمندی های فکری، روحی و جسمی ما در دل طبیعت قرار دارند، اگر در طبیعت قرار نداشتند پس چرا وقتی می خواهیم به دل طبیعت بزنیم انقدر آرام می شویم؟ این کشش برای بودن در دل طبیعت حکمتی دارد

هر کجا که هستیم در ساعاتی از روز کمی دور شویم از دل و فکر مشغولی ها، به طبیعت نگاه و فکر کنیم و آنها را دریابیم تا فکر و روح و جسم ما سیراب شوند، این یک فرایند طبیعی و درونی می باشد و برای سلامتی ما لازم است

شاید فلسفه ی نگه داشتن گلدان گُل در خانه، در محیط کار، در محیط اداری و دولتی همین باشد

حُکم نگاه کردن به طبیعت و بودن در طبیعت مثل نفس کشیدن لازم و واجب است، اما آنقدر عادی شده است که خیلی از ما به آن توجه نداریم

به سرعت گازش را گرفته ایم برای رسیدن به فکر و دل مشغولی هایمان؛ در روز چند بار نفس عمیق می کشیم و چشم هایمان را می بندیم و از همه چیز فاصله می گیریم؟، چقدر طبیعت را درمیابیم تا فکر و روح و جسم ما متوجه شوند به آنها توجه داریم؟

زمستان زیبا را دریاب

دستت رسید به حجم زیادی از برف، خجالت نکش، یک آدم برفی زیبا بساز، بُگذار در دل طبیعتی که در کنار توست جاری باشی، همچو رود، زلال و رونده به سمت مقصدِ خود که دریاست.

هر که دانه نفشاند به زمستان در خاک

ناامیدی بود از دخل به تابستانش/ سعدی

۱۳۹۷/۱۱/۱۹

منبع:

مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا