آیا باید ساک ها را بست و رفت؟

برای رسیدن به موفقیت و خوشبختی پایدار و در حال رشد باید چه کارهایی انجام داد؟
1395-04-01
مو به موی یک روز از زندگی ام…
1395-04-01

آیا باید ساک ها را بست و رفت؟

آیا باید ساک ها را بست و رفت؟

بی علت نبود است که پیامبر (ص) چنین گفته ای دارد” اگر علم در ثریا باشد، مردانی از سرزمین پارس به آن دست پیدا خواهند کرد”. جوانان با استعداد کشورمان هم نمونه ای از این مردمان هستند. اما، چند سالی است که خبر فرار مغزها به گوش می رسد؛ اینکه فرد تحصیل کرده، با استعداد، خوشفکر و متفکر بستر کار را در کشور خوب ارزیابی نمی کند و تصمیم می گیرد به کشورهای دیگر برود و در آن کشورها بدرخشد.
البته حق با فرد تحصیل کرده، با استعداد، خوشفکر و متفکر ما  نیز هست، وقتی به او در کشور بها داده نشود، چرا بماند؟



یک سوال می تواند مسیر را تغییر دهد، که بهتر است این سوال را هم از خود بپرسیم: “به چه قیمتی؟”.
حالا که در حال فکر کردن به سوال بالا هستیم بهتر است برخی چیزها را بررسی کنیم:
اینجا دست حمایت دولت را می طلبد. البته در این چند سال قبل اقدامات خوبی صورت گرفته است، پارک های علم و فناوری، نهاد ریاست جمهوری و شرکت هایی که از ایده ها و فکرهای برتر حمایت می کنند.
من حتم دارم که دولت دغدغه خروج مغزها از کشور را داشته است، اگر نداشت پارک های علم و فناوری را برپا نمی کرد و از شرکت های دانش بنیان حمایت نمی شد؛ باید قبول کنیم که آنها تلاش خود را کرده و می کنند. همه هم و غم دولت پیشرفت کشور است، مثل پدری که تنها آرزویش پیشرفت فرزندانش می باشد. قبول که کمی اختلاف وجود دارد: طرز فکر جوان از پدر به روز تر است و پدر به خاطر شرایط رشدش فرزند را آنطور که باید درک نمی کند، اما تمام تلاشش را می کند تا فرزندش مثل خودش نباشد بلکه بهتر از خودش باشد.
یاد این گفته پُر معنی افتادم که: “باغچه کوچک بابا، بهتر از باغچه بزرگ همسایه است”.
امروز کشورمان روبه روی یک مسیر تاریخ ساز قرار گرفته. همه ما مسئولیم تا قدمی برای پیشرفتش برداریم. ما در این کشور متولد شده ایم، در این کشور راه رفتن را یاد گرفتیم، در سایه امنیتش به رشد خود ادامه دادیم، آیا درست است حالا که پا گرفته ایم آن را تنها بگذاریم برویم؟!، حالا که کشورمان شدیدا به وجود ما نیاز دارد؟!؛ سوال بالا یادتان است؟ “به چه قیمتی؟”.
باید بپذیریم که الماس در فشار زمین شکل می گیرد و ما جوان ها با همه سختی ها در شرایط سخت رشد خواهیم کرد.
البته من کسی نیستم که بخواهم فردی را نصیحت کنم، من در دبیرستان ترک تحصیل کرده ام، ولی در تلاشم به سهم خودم باعث پیشرفت کشور شوم. هنوز وقتی پرچم کشورم را در موج باد می بینم غرور ایرانی بودنم گُل می کند، اشک در چشمهایم جمع می شود و می بالم به اینکه ایرانیم و در این خاک نفس می کشم؛ در خاکی که هموطنانم در سال هایی که گذشت و من نبودم خون ها به خاطرش دادند و نگذاشتن یک وجب از این خاک به تاراج رود. می دانم هنوز مادران و پدرانی هستند که هر روز چشم به درند که شهید گمنامشان پیدا شود. هستند افرادی که شیمایی و جانباز شدند و در بستر چشم بر پیشرفت کشور به دستان جوانانش دوخته اند، آنها تا پای جان جنگیدند آیا درست است که آنها را تنها بگذاریم و دین خود را ادا نکنیم؟. بیاییم و دل آنها را شاد کنیم، بیاییم و خستگی را از تن آنها به در کنیم، بیاییم و به آنها نشان دهیم ما هم امروز جور دیگری در تلاشیم تا خاک پاک ایران را حفظ کنیم. با تمام مشکلات و سختی ها، با تمام حمایت نشدن ها، ما در ایران می مانیم و به یاری خدا با علم، دانش و تلاش آن را می سازیم و آباد می کنیم، ما جوانان کشور می توانیم. “ما می توانیم”.


واسه پرچم سه رنگ زیر پرچم سفید/ من هنوز معتقدم باز باید جنگید

دانلود آهنگ “پرچم سفید” با صدای “محسن چاوشی”

زیر پرچم سه رنگ واسه پرچم سفید

مادرم دعا می کرد پدرم می جنگید

قلبمون اون روزا اینهمه ترک نداشت

دلمون شور می زد دستامون نمک نداشت

حالمون اون روزا اگه رو به راه نبود

عوضش امیدمون کسی جز خدا نبود

روزای در به دری شبای بمبارون

دنبال نفت بدو تو صف غذا بمون

دست خالی زیر گوله بارون بودیم

خسته بودیم اما مرد میدون بودیم

♫♫♫

رفقای مدرسه ام هنوزم یادم میان

کاش می دونستم الان همکلاسیام کجان

خنده های خواهرم لاله بود و پژمرد

اشکای برادرم سیل شد دنیا روبرد

سیل خون جاری بود از عطش تا کارون

خیلیا خاک شدن زیر سقف خونه شون

حاج خانوم بهم میگه به دلم افتاده

پسرمظلومم پشت در افتاده

هنوزم بعضی شبا موج بمبه تو سرم

هنوزم خواب می بینم خونه ریخته رو سرم

۸ سال زندگی با همین دردا گذشت

۸ سال آزگار سخت بود اما گذشت

واسه پرچم سه رنگ زیر پرچم سفید

من هنوز معتقدم باز باید جنگید.

موزیک مأموریت+♫

۱۳۹۳/۱۱/۹
منبع:
مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا

 

کمپین"دست های مهربان" سایت مأموریت+.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *