مدت ها پیش نتیجه ی صحبت با اهل دلی این شد:
برخی افراد در زندگی و در اطراف ما مثل هیزم هستند: “خشک و شکننده، نه توان رشد دارند، نه می توانند رشد دیگر نهال ها را ببینند، به خاطر همین از دیدن موفقیت نهال های در حال رشد آتش می گیرند”
هر چند نهال ها به آنها کاری ندارند، اما رشد نهال ها توجه هیزم ها را به خود جلب می کند و از این مورد نمی توان اجتناب کرد، وظیفه نهال ها این است که بی سروصدا به رشدشان ادامه دهند تا هیزم ها زیاد از حد آتش نگیرند چون ممکن است به نهال ها نیز آسیب برسانند
در نهاد نهال ها رشد و سرسبزی است تا هر کجا که می تواند، آنها با ایمان به قدرت خداوند و باور به توانایی هایشان روز به روز بیشتر رشد می کنند؛ در نهاد هیزم ها، دلی پُر از حسادت و نفرت است چون نه توان رشد دارند و نه توان دیدن رشد نهال ها را، ایمانشان هم به خداوند صرفا لقلقه زبان است، چرا که در عمل ایمان ندارند که رشد ممکن است، باور به توانایی هایشان هم خیلی ضعیف و محدود می باشد
سناریوی همیشگی، هرروز، هرهفته، هرماه و هرسال پا برجاست: “رشد و سرسبزی بیش از پیش نهال ها و حسادت و نفرت همیشگی هیزم ها”.
بگو: من پناه میجویم به خدای فروزنده صبح روشن. از شرّ مخلوقات*شریر و مردم بد اندیش*. و از شرّ شب تار هنگامی که*از پی آزار* در آید*و حشرات موذی و جنایتکاران و فتنه انگیران را به کمک ظلمتش به ظلم و جور و ستم بر انگیزد*. و از شرّ زنان افسونگر که*به جادو* در گرهها بدمند. و از شرّ حسود بدخواه چون شراره آتش رشک و حسد بر افروزد/ سوره فلق
اختر ما نیست در دور قمر
لاجرم فوق ثریا می رویم/ مولانا
۱۳۹۷/۴/۲۹
منبع:
مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا