شاعران بزرگ ایران زمین بنا بر دلایلی توانسته‌اند شعرهایی را بسرایند که وقتی در آنها تأمل می‌کنیم به حیرت می‌افتیم و از عمق و نوع کلام و وسعت نظرشان شگفت‌زده می‌شویم. دلیل سرودن اینگونه اشعار چند عامل مهم می‌باشد که اگر آنها را رعایت کنیم ما هم می‌توانیم جا پای آنها بگذاریم و راه آنها را در شعر و شاعری ادامه دهیم و یا سبک‌های جدیدی در سرودن بیافرینیم
اول از همه باید توجه داشته باشیم که نظرگاه شاعران کهن کجا بوده است!؟؛ نظرگاه بلندایی است که می‌توان در بالای آن ایستاد و منظره‌ی اطراف خود را به درستی دید و سپس آن را به خوبی شرح داد. حال نظرگاه شاعران بزرگ در سرودن شعر کجا بوده است؟ هر چه ذهن انسان از آموخته‌ها و اندیشه‌های متعالی بیشتر بهره‌مند شود و مراقب رفتار و گفتار خود باشد نظرگاهی که در آن قرار می‌گیرد بالاتر و پُربارتر است, در نتیجه بر روی او تأثیر می‌گذارد, جوششی درونی می‌یابد و بهتر می‌تواند شعر بگوید. مواردی که در ادامه به صورت خلاصه گفته می‌شوند خیلی تأثیرگذارند
مطالعه‌ی موضوعات مهم و اساسی
دوری از مشغله‌های بی‌مورد
کنار گذاشتن باورها و نگرش‌های اشتباه و پذیرش هر آنچه درست است
توجه به آموزه‌های الهی
عرفان و سیر و سلوک
اشراق و کشف و شهود
نکته‌ی مهم: در نظرگاه شاعران کهن یاد خداوند و آنچه در آموزه‌های الهی مطرح شده ارجحیت داشته است و سرودن شعرهای‌شان حول محور و تحت شعاع آنها بوده است و این بستگی به نوع استقرار در حالات روحی و فکری فرد دارد
شما اینجا هستید: دنیای شعر و شاعری، انواع شعر، شعرهایی که ارزش یک‌بار خواندن و تأمل در آنها وجود دارد، نظرگاه شاعران کهن