وقتی صحبت از امام حسین(ع) به میان آید شور و حال دیگری در دل جاری می شود. صحبت از کسی است که همه چیزش را در راه زنده نگه داشتن دین اسلام داد؛ همه چیزش را: همسر، فرزند، برادر، یاران واقعی و خود را. کسی به شهادت رسید، اهل بیت و یارانش به شهادت رسیدند و اسیر شدند که می خواست “اسلام ناب محمدی” پابرجا باقی بماند و ضمانت کرد خون او و یارانش اسلام حقیقی را تا به امروز.

بیش از ۳۰ هزار نفر در حادثه کربلا بر علیه امام حسین(ع) بودند و همه از روی جهل و با اسلامی که خودشان برای خودشان و دیگران ساخته بودند برای رضای خدا به او و یارانش شمشیر می زدند اما او ایستادگی کرد و زیر بار زور نرفت چرا که هدف امام حسین(ع) نجات انسان ها از ظلم و گمراهی بود و می دانست در مسیر درستی قدم برداشته است.

بیش از ۱۳ قرن از حادثه کربلا می گذرد و هنوز به فراموشی سپرده نشده است. در تاریخ گذشته، حال و آینده مانند عشق به حسین(ع) نداریم و نخواهیم داشت که میلیون ها انسان با علاقه و عشق هر سال برایش عزاداری می کنند و مهم اینکه هر سال پُرشورتر از سال پیش و به حقیقت که امام حسین (ع) بیداری می بخشد. امام حسین(ع) خورشید است و روشنایی شد در تاریکی ها، آنجا که نور آنچنان که باید نمی تابد بر مسیری که باید آن را طی کرد و به مقصد نهایی رسید.

از ۱۳۰۰ سال پیش تا کنون چیزی تغییر نکرده، فقط انسان مدرن تر شده و انسان های جدیدتری متولد شده اند؛ آنچه همیشگی است راه و رسمی است که همیشه پا برجاست. امروز صدای “لبیک یا حسین” از همه جای جهان شنیده می شود، از ایران تا آفریقا، از آفریقا تا چین و… همه به دنبال ادامه راه حسین(ع) هستند و بهشت را بر خود خواهند خرید چرا که زیر بار ظلم نمی روند، گمراه نمی شوند و به معنای واقعی بیدار هستند.

به راستی کدام یک از آنها که در مقابل امام حسین(ع) ایستادند رستگار شدند و نامی نیک از آنها ماند؟؛ همه خاک شدند و رفتند با تمام ظلمی که به اهل بیت پیامبر(ص) کردند، حال امام حسین(ع) و یارانش زود تر و دشمنانش کمی بعد تر و در آخر نتیجه کار چه شد؟، چه کسی واقعا در این جنگ نا برابر پیروز شده؟، امام حسین(ع) و یاران اندکش و یا نه دشمنانش با تعداد بیشمار؟، از چه کسی به نیکی یاد می شود؟ و در نهایت چه کسانی عاقبت به خیر شدند؟، کسانی که طرفدار اسلام واقعی بودند و یا نه، کسانی که طرفدار اسلام ساختگی بودند؟ و تزویر همچنان ادامه دارد آنجا که مختار ثقفی می گوید:

” امروز می خواهم به مصاف تزویر بروم که بدترین آفت دین است؛ تزویر با لباس دیانت و تقوی به میدان می آید، تزویر سکه ای دوروست که بر یک رویش نام خدا و بر روی دیگرش نقش ابلیس است، عوام خدایش را می بینند و اهل معرفت ابلیسش و چه خون دل ها خورد علی از دست این جماعت سر به سجود آیه خوان و به ظاهر متدین، یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا آمِنُوا”.

و باز یادمان نرود تاریخ در تکرار است و اگر ما به معنای واقعی بیدار باشیم و اهل معرفت، ندای “لبیک یا حسین” را ادامه راه حسین(ع) می دانیم و تزویر را به خوبی تشخیص می دهیم تا در دام آن نیفتیم. نه تنها در عاشورا و تاسوعا و ماه محرم و سفر بلکه باید همیشه حسینی باشیم و راه امام حسین(ع) را ادامه دهیم. اصلا فرق انسان با دیگر موجودات دیگر در چیست؟ زیر بار حرف زور نرفتن و دوری از گمراهی و کسانی که می خواهند ما را گمراه کنند، وگرنه که انسان می شود بازیچه دست خیلی ها و این بدترین توهین به انسان است که عده ای گول شیطان خورده، به انسان دیکته کنند: “آنچه ما می گوییم درست است، آن را باید انجام دهید”. انسان از قدرت عقل برخوردار است، می اندیشد، خورشید واقعیت را راهنمای راهش قرار می دهد تا مسیر مقصد واقعی را گم نکند و به بیراهه نرود. او کسی است که زیر لب و در قلب خود “لبیک یا حسین” می گوید و ادامه دهند راه امام حسین(ع) است، حتی اگر در سخت ترین شرایط قرار بگیرد او گول دنیا و انسان های جاهل را نمی خورد، حتی کسانی که در لباس دین و با قرآن هایی که بر سر نیزه است می خواهند انسان ها را فریب دهند.

۱۳۹۵/۷/۲۳
منبع:
مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا