یکی از رازهای حفظ داشته هایی که آنها را در زندگی داریم شکرگزاری است. گاهی در زندگی می خواهیم به چیزهای جدیدی برسیم و غافل می شویم از آن چیزهای با ارزشی که آنها را هم اکنون در زندگی خود داریم و برایمان تکراری شده اند، مثل: سلامتی، اعضای خانواده و خیلی چیزهای دیگر. یکی از مواردی که خیلی از افراد، خوشبختی را در زندگی احساس نمی کنند نیز همین مورد است: “ندیدن، فراموش کردن و تکراری شدن داشته های موجود در زندگی”. درست است که رسیدن به اهداف جدید خیلی خوب و هیجان انگیز است، اما درک داشته های موجود و یا بهتر بگویم نعمت هایی که خداوند آنها را به ما داده است نیز به همان اندازه اهمیت دارد.

دیده ام کسانی را که سرشار از نعمت ها بوده اند، اما قدر آنها را نمی دانستند و تازه ناشکری هم می کردند؛ در آن لحظه ها با خودم می گفتم: “اگر خدایی نکرده، این نعمت از او گرفته شود و او بفهمد چقدر آن نعمت با ارزش بود، دیگر ناشکری نمی کرد”، چون خودم بارها مورد امتحان خداوند قرار گرفته ام و به این موضوع به خوبی آگاه هستم: “گاهی خداوند نعمتی را از ما می گیرد تا قدر داشته هایمان را بدانیم، تا چشم هایمان را واقعا باز کنیم به روی نعمت های با ارزشی که در زندگی مان وجود دارند”. وقتی خداوند متوجه شد ما قدر آن نعمت را می دانیم، ناشکری نمی کنیم و شکرگزار او هستیم، دیگر او آن نعمت را از ما نمی گیرد؛ آنجا بود که رسیدم به این بیت از شعر حافظ که:

“اول ز تحت و فوق وجودم خبر نبود؛ در مکتب غم تو چنین نکته دان شدم”

از شعرهای حافظ و دیگر شعرای بزرگ می توان مفاهیم مختلفی را برداشت کرد و یکی از آن مفاهیم در بیت بالا، موضوع مقاله ی این هفته است.

حال اگر نعمت و یا داشته ای را از دست داده ای نگران نباش، دنیا به آخر نرسیده است، کافی است رجوع کنی به آن بیت از شعر حافظ که در بالا آورده شد و به این بیت از شعر مولانا که در پایین آورده شده است:

“ﻫﺮﻛﺠﺎ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺁن جا ﺍﻣﻴﺪ ﮔﻨﺞ ﻫﺴـﺖ؛ ﮔﻨﺞ ﺣﻖ ﺭﺍ می ﻧﺠﻮیی ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﭼﺮﺍ”

واقعا ما برای چه زندگی می کنیم؟، آیا زندگی در مسیر موفقیت، فقط تلاش برای رسیدن به اهداف است و یا نه، درک آن چیزهایی نیز هست که همین الان آنها را در زندگی داریم و خیلی وقت پیش برای داشتنشان تلاش کرده ایم؟. در این روزها که ساز ناله ی خیلی ها کوک است، چقدر زندگی خوبی دارند افرادی که هم قدر داشته ها و نعمت های موجود در زندگی شان را می دانند و هم به سمت اهداف دیگرشان در حال حرکت هستند.

کافی است با دقت به اطراف خود نگاه کنیم تا داشته های ریز و درشتِ بسیار با ارزش خود را ببینیم، کمی به نبودن آن نعمت ها فکر کنیم، که اگر هر یک از آنها نبودند، چقدر زندگی برایمان سخت می شد و بعد شکرگزار خداوند باشیم که آن نعمت ها را به ما داده است و آنها را از ما نمی گیرد و ما واقعا قدر آن داشته ها را در زندگی مان می دانیم.

نه، فکر نکن می خواهم تو را به آنچه داری قانع کنم، هر چند قناعت خوب است، اما می خواهم بدانی چه چیزهای با ارزش و خوبی در زندگی ات وجود دارند که چقدر با ارزش هستند و اگر نباشند چقدر بد می شود.

در هر کجای جهان، قرار ما انسان ها بر روی زمین این است: “زندگی کنیم” و بخشی از زندگی درک همین داشته ها است و زندگی برای برخی از زمانی پیچیده شد که آن را پیچیدند در میان جملات سخت و کارهای پیچیده و دویدن و دویدن و رسیدن به نقطه ی پایان و خداحافظی با زمین؛ پس زندگی چه شد؟، هیچ، تمام شد و از دست رفت.

هیاهو برای هیچ: “مراقب باش که گم نشوی در میان همهمه ها، میان همهمه هایی که خودشان هم نمی دانند کدام مسیر درست است و فقط افتاده اند در دور باطل، در گردابی که آنها را با خود می برد به ناکجا آباد، به شهر فراموشی”.

آتش عشقت شعله ور است؟

خانه ی مهرت برپاست؟

چراغ عقل و دلت روشن هستند؟

از چه نگرانی وقتی او که باید باشد هست و می داند تو با او رابطه ی عمیقی داری و شکرگزار نعمت هایش هستی؟

نشود این گفته از فکر کنم “ژان پل سارتر” که گفته بود: “آنقدر که از دست دادن چیزی ما را افسرده می کند، از داشتن همان چیز احساس خوشبختی نمی کنیم و این ذات آدمیزاد است”.

در این شب زیبا بیا و لطفی در حق خودت انجام بده: “تمام فکر و دل مشغولی های آینده ات را به بعد بسپار، لیستی از تمام داشته های ریز و درشت زندگی ات تهیه کن، تک تک آنها را بنویس و سعی کن هر روز عمیقا بابت آنها شکرگزار خداوند باشی”؛ بعدها متوجه می شوی این کار چه تأثیر خوب و عمیقی در زندگی خودت و آنهایی که دوستشان داری خواهد داشت و چقدر زندگی برایت شیرین تر خواهد بود و خودت را چقدر خوشبخت می دانی، تازه، آن نعمت ها در زندگی ات بیشتر می شوند و این پاداش خداوند در مقابل این کارِ خردمندانه ی توست.

قدر داشته هایت را بدان، بابت آنها شکرگزار باش و غم چیزهایی که نداری را نخور.

۱۳۹۷/۸/۴

منبع:

مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا

مطلب مرتبط و مفید:

شکر و سپاسگزاری در احادیث