در مسیر رسیدن به موفقیت ممکن است اتفاق بسیار مهمی بیفتد که دیگر نخواهیم به آنچه می خواستیم برسیم:

“خواسته های^{*اهداف، رویاها و آرزوها*} مهم زندگی مان را فراموش کنیم و به یک زندگی معمولی دلخوش شویم”

این همان اتفاق بسیار مهم است که ممکن است برای هر یک از ما نیز اتفاق بیفتد

داستان پُر مفهومی در این باره وجود دارد:

کوهنوردان کوه‌های آلپ با رسیدن به نیمه راه، در استراحتگاهی در آنجا استراحت می‌کنند. آنان اگر صبح زود کوهنوردی را شروع کنند، موقع ناهار به همان استراحتگاه می‌رسند.

صاحب آن استراحتگاه طی سالیان دراز متوجه شد که اتفاق جالبی رُخ می‌دهد: وقتی کوهنوردان وارد استراحتگاه می‌شوند و گرمای آتش را حس می‌کنند و بوی غذا به مشامشان می‌رسد، برخی از آنان وسوسه می‌شوند و به همراهان خود می‌گویند: “می‌دانی!، فکر کنم بهتر است همینجا منتظر بمانم و شما به قله بروید و برگردید، وقتی برگشتید با هم به پایین می‌رویم”.

وقتی کنار آتش می‌نشینند و آواز می‌خوانند، خشنودی آنان را فرا می‌گیرد. در همین هنگام بقیه گروه لباس‌هایشان را می‌پوشند و مسیر خود را به سوی قله ادامه می‌دهند.

در ساعاتی فضای شادی بخشی کنار آتش وجود دارد و اوقات خوبی را در استراحتگاه آرام سپری می‌کنند. اما حدودا سه ساعت بعد آرام می‌شوند، به سمت پنجره می‌روند، به بالای کوه می‌نگرند و در سکوت به دوستانشان که در حال بالا رفتن از قله هستند نگاه می‌کنند. جوّ موجود در استراحتگاه از شادی و لذت به سکوتی غم انگیز تبدیل می‌شود، متوجه می‌شوند که دوستانشان بهای رسیدن به قله را پرداخته‌اند.

چه اتفاقی افتاد!؟ راحتی موقت استراحتگاه باعث از دست دادن شور و شوق آنها به هدفشان شد.

این داستان برای هر یک از ما نیز در زندگی ممکن است اتفاق بیفتد

آیا در زندگیِ ما استراحتگاهی وجود دارد که مانع رسیدن به قله و از دست دادن شور و شوقمان شود؟

زندگی از دو قسمت تشکیل شده است: “قله‌ها و پناهگاه‌ها”. در پناهگاه امنیت و آسایش وجود دارد، خطری ما را تهدید نمی‌کند، اما برای تجربه ی نابِ زندگی و صعود کردن و قرار گرفتن در اوج، باید با چالش بالا رفتن از قله روبرو شد، بر آن غلبه کرد و دلخوش به برخی چیزها نماند.

باید در زندگی همیشه این داستان را در نظر گرفت

ممکن است هر یک از ما در نقطه ای از زندگی به آنچه داریم دلخوش شویم و دیگر ادامه دادن راه موفقیتمان برایمان اهمیتش را از دست بدهد

اگر اینگونه شود بعدها حسرت خواهیم خورد که چرا مسیرمان را ادامه نداده ایم.

۱۳۹۸/۱۰/۶

منبع:

مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا