از انسان چه کارهایی که بر نمی آید

می تواند به اوجِ تمامِ صفاتِ خوب برسد

می تواند تا منتهای تاریکی پیش برود

می تواند به تاریکی ها روشنایی ببخشد

می تواند روشنایی ها را پنهان کند

می تواند به ظاهر دل خوش باشد

می تواند در دل آزاده باشد

می تواند!

و همه چیز در دستِ خودِ انسان است

حقِ انتخاب دارد

می تواند تاریخ را به حیرت وادارد

چه در خیر و چه در شر

چه در نور و چه در تاریکی

می تواند!

می تواند در هر صورت تأثیرگذار باشد

می تواند گرما در زمستان باشد

می تواند سوزِ سرما در تابستان

می تواند بهار باشد

می تواند خزان

می تواند!

می تواند مزارش در قلبِ کسانی باشد که دوستش دارند

می تواند نامش را که می برند دل ها قرص شود

می تواند!

و این توانستن شرطِ شدن است

به آنچه خیر است

به آنچه حق است

در شب های زندگی روشنایی را دیدن

سرشت و سرنوشت خود را در دست گرفتن

قدرِ خود را دانستن و پاک بودن

حق را از باطل شناختن

حدِ هر چیز را رعایت کردن

ولادتِ بیداریِ خود را دیدن

فاتحِ وجودِ خود شدن

پاسدارِ اندیشه‌ی خود گشتن

در درونِ خود انقلاب کردن

در راهِ روشنِ رشد گام برداشتن

شرابِ شهادت را نوشیدن

و به معراج رفتن

مستیِ عشق در مقابل عقل راز می تواند است

کششی است

شور و شوقی باید

جوشش و کوششی باید

می توان, و توانستن شرطِ شدن است

به رحمتِ سرِ زلفِ تو واثقم ور نه؛ کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن/ حافظ

گفتم دل و دین بر سر کارت کردم؛ هر چیز که داشتم نثارت کردم

گفتا تو که باشی که کنی یا نکنی؛ آن من بودم که بیقرارت کردم/ مولانا

پیش از آب و گِل من در دلِ من مهر تو بود؛ با خود آوردم از آنجا نه به خود بربستم/ سعدی

طایرِ گلشنِ قدسم چه دهم شرحِ فراق؟؛ که در این دامگَهِ حادثه چون افتادم

من مَلَک بودم و فردوسِ بَرین جایَم بود؛ آدم آورد در این دیرِ خراب آبادم/ حافظ

آنچه از عالمِ عِلوی است من آن می گویم؛ رختِ خود باز بر آنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک؛ چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی؛ یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا درِ زندانِ ابد؛ به یکی عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم؛ آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم/ مولانا.

۱۴۰۱/۲/۲

منبع:

مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا