در قلمرویی که به تو تعلق دارد فرمانروایی کن

فرمانروای فکر خویش باش

فرمانروای روح خویش باش

فرمانروای جسم خویش باش

دستوراتِ درستی را به آنها^{*فکر، روح و جسم*} بده تا آنها اطاعت کنند، چون آنها گوش به اطاعت هستند

نگذار قلمروی وجودت بی فرمانروایی تو بماند

که اگر اینگونه شود شکست خواهی خورد و قلمروی تو به فتح تاریکی خواهد افتاد

اگر فرمانروای فکر خویش نباشی هر فکر بدی در ذهنت خانه خواهد کرد

اگر فرمانروای روح خویش نباشی آن پاکی روح به پلیدی دچار می شود

اگر فرمانروای جسم خویش نباشی بیماری تو را از پا درخواهد آورد

این قلمرو، بی فرمانروایی تو، به صحرایی می ماند که هیچ رشدی در آن حاصل نخواهد شد

این قلمرو، با فرمانروایی تو، به دشتی سرسبز می ماند که در آن سرسبزی و رشد خواهد بود؛ فکر سالم، روح سالم و در نهایت جسم سالمی خواهی داشت که موجب رشد تو می شوند

در این قلمروی عظیم، هیچ کس جز خودت لایق فرمانروایی نیست

نکته مهم این است که خیلی از افراد اول می خواهند خیلی سریع دنیای بیرونی خود را بسازند، غافل از اینکه تا دنیای درونی ساخته نشود دنیای بیرونی ساخته نخواهد شد، چون حفظ، نگهداری و رشد دنیای بیرونی کارِ دنیای درونی است

یکی از گام های اصلی و اولیه در مسیر موفقیت همین است

پس آن را پاس بدار و به درستی بر وجود خود فرمانروایی کن، وقتی دنیای درونت را ساختی قطعا دنیای بیرونت را نیز مثل تمام افراد موفقی که میشناسی به بهترین شکل خواهی ساخت و آن را هر روز رشد می دهی.

۱۳۹۷/۷/۶

منبع:

مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا