منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی/ مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی
به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی/ بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی
بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی/ چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی
به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی/ در خیبر است برکن که علی مرتضایی
بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان/ بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی
چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش/ چو خضر خور آب حیوان که تو جوهر بقایی
بسکل ز بی‌اصولان مشنو فریب غولان/ که تو از شریف اصلی که تو از بلند جایی
تو به روح بی‌زوالی ز درونه باجمالی/ تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی
تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی/ سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی
تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی/ بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی
چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد/ که جهان کاهش است این و تو جان جان فزایی
تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین/ اگر این غلاف بشکست تو شکسته دل چرایی
تو چو باز پای بسته تن تو چو کنده بر پا/ تو به چنگ خویش باید که گره ز پا گشایی
چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید/ چو کند درون آتش هنر و گهرنمایی
مگریز ای برادر تو ز شعله‌های آذر/ ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی
به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد/ که خلیل زاده‌ای تو ز قدیم آشنایی
تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندی/ تو بپر به قاف قربت که شریف تر همایی
ز غلاف خود برون آ که تو تیغ آبداری/ ز کمین کان برون آ که تو نقد بس روایی
شکری شکرفشان کن که تو قند نوشقندی/ بنواز نای دولت که عظیم خوش نوایی
مولانا – دیوان شمس
روابط عمومی مأموریت+