آرزوی بزرگ انسان های فهیم رسیدن به کمال و عاقبت به خیری است، شاید بالاترین درجه موفقیت در زندگی بعد از رسیدن به کمال همین باشد که عاقبت به خیر شویم. بزرگان دین آمدند تا ما را به سمت کمال و عاقبت به خیری راهنمایی کنند، هر چند ممکن است ما در زندگی به کمال نرسیم اما باید عاقبت به خیر شویم وگرنه در زندگی بازی را باخته ایم.

چه باید کنیم؟
در این روزها و شب های عزیز از خداوند بخواهیم که ما را ببخشد و عهد کنیم گناهان گذشته را تکرار نکنیم، گناه تازه ای را مرتکب نشویم و به دستورات خداوند به درستی عمل کنیم، چون اوست که خیر واقعی ما را می خواهد. چه خوب است که در این شب های قدر که فردا شب آخرین شب آن است و تقدیر و سرنوشت ما در شب آخر رقم می خورد چرا که در حدیث گفته شده: “مقدّرات در شب نوزدهم تعیین، در شب بیست و یکم تأیید و در شب بیست و سوم ماه *رمضان* امضا می‏شود” از خداوند بخواهیم بهترین ها را به ما و دیگران بدهد و یکی از آن بهترین ها عاقبت به خیری است. خداوند به قلب ما نگاه می کند و وقتی او را از دل بخوانیم، با اوعهد و پیمانی محکم ببندیم قطعا تقدیر و سرنوشت مان را به خوبی برایمان رقم می زند تا در صراط مستقیم قدم برداریم و صراط مستقیم ما را عاقبت به خیر می کند. با یک اعتقاد عمیق به خدا و باور به دنیای پس از مرگ می توانیم همیشه به خودمان گوشزد کنیم که از صراط مستقیم دور نشویم.
تا کی؟
تا زمانی که در این دنیا هستیم. بحث یکی دو روز و یک سال و دو سال نیست بلکه همیشگی بودن کارهای خوبی که به خاطر خداوند انجام می دهیم مهم است. همه ما خوب می دانیم شیطان هزاران سال عبادت خداوند را کرد و به درجات عالی رسید اما در لحظه ای هر چه رشته بود را پنبه کرد، به پایین ترین درجه سقوط کرد و در نهایت پس از هزاران سال عبادت خالصانه خداوند عاقبت به خیر نشد چرا که از اطاعت دستور خدا سر باز زد؛ ما نباید اجازه دهیم این اتفاق برایمان تکرار شود. “ناپسندیده ای که سرانجامش پسندیده باشد، بهتر از پسندیده ای است که پایانش ناپسند باشد/ امام علی(ع)”.
در این بین الگو داشتن در مسیر عاقبت به خیری خیلی مهم است. الگویی مثل امام علی (ع) که شهادت ایشان به این روزها و شب های شریف گره خورده است بی حکمت نیست، مردی بزرگ که جز به حق عمل نکرد و در نهایت در راه حق به شهادت رسید و برای او جز شهادت کم بود چون شهدا بالاترین درجه را پیش خداوند دارند. درک مرد بزرگی چون علی (ع) کمی سخت است، چون در زمان خودش هم درک نشده است که اگر می شد با چاه درد دل نمی کرد و اشک نمی ریخت، او دریایی از دانش و علم بود که مردمان آن زمان توانایی درک آن دانش و علم ناب را نداشتند؛ امیدوارم همه ما بتوانیم امام علی(ع) را درک کنیم و او را همانند رسول خدا (ص) الگوی خود قرار دهیم چرا که رسول خدا (ص) فرمود: “من شهر علم هستم و علی در آن است، پس هر کس ورود به این شهر را می‌خواهد، از درش وارد شود”.
پس یادمان باشد از فرصتی که در اختیارمان قرار گرفته به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم و فراموش نکنیم خداوند در کنار هر یک از ما است، این ما هستیم که باید واقعا با او باشیم و از او کمک بخواهیم تا او ما را یاری کند تا در این چند صباحی که کاروان عمرمان در گذر است سالم به مقصدمان برسیم، عاقبت به خیر شویم و وارد بهشتی شویم که خدا وعده آن را به همه انسان ها داده است.
محتاج دعای گرمتان هستم.

۱۳۹۶/۳/۲۶
منبع:
مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا