حتی مولانا و حافظ هم:

حتی مولانا و حافظ هم به این موضوع فکر کرده اند که: از کجا آمده اند و دلیل خلقت انسان چه بوده است.

مولانا در قالب شعر گفته:

روزها فکر من این است و همه شب سخنم/ که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟/ به کجا می روم؟ آخر ننُمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کزچه سبب ساخت مرا/ یا چه بودست مراد وی ازین ساختنم

جان که از عالم علوی ست، یقین می دانم/ رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نّیم از عالَم خاک/ دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا برِ دوست/ به هوای سرِ کویش پرو بالی بزنم

و به این نکته اشاره کرده است:

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی/ یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

مِیِ وصلم بچشان، تا درِ زندان ابد/ از سرِ عربده مستانه به هم در شکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم/ آنکه آورد مرا باز بَرَد در وطنم

حافظ نیز سروده است:

عیان نشد که چرا آمده ام کجا رفتم/ دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم

و به این موضوع پی بُرد که:

مرا که منظر حور است مسکن وماوی/ چرا به کوی خراباتیان بود وطنم

۱۳۹۵/۱/۱۶

منبع:

مأموریت+/ مقالات محمد کارگر مزرعه ملا